23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Εκεί που τα πέτρινα κύματα συναντούν τ’ αστέρια

Εικόνες και σκέψεις για το μεγαλείο που λέγεται Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Γράφει η ηθοποιός Τίνα Αλεξοπούλου 

Φωτογράφιση της ηθοποιού Βασιλικής Τρουφάκου.                                                                                      

Ιστορικά λέγεται ότι το όνομα «Επίδαυρος» δόθηκε από τον τρίτο κατά σειρά άρχοντα της περιοχής, που ήταν και ήρωας της Επιδαύρου, τον Επίδαυρο, γιο του Άργους και της Ευάδνης. 
Άλλοι υποστηρίζουν ότι η λέξη «Επίδαυρος» σημαίνει «Δρα Επί της Αύρας».  Όποια κι αν είναι η ετυμολογία της, θα συμφωνήσω με τη δεύτερη άποψη, ότι η «Επίδαυρος» δηλαδή είναι ένας ιερός τόπος που δρα ενεργειακά επί της αύρας. Μοιάζει σαν μια τεράστια χοάνη που συλλέγει τη συμπαντική ενέργεια και τη στέλνει πάλι πίσω σε μας, μέσα από μας. Επιδρά στο σώμα, στο πνεύμα,  στην ψυχή μας. Οι ζεστές σμιλευμένες πλάκες, η μυρωδιά απ’ τα πεύκα, το κελάιδισμα του γκιόνη την κατάλληλη στιγμή, πάντα σε άψογο συγχρονισμό με το -απόν- τρίτο κουδούνι, όλα συνθέτουν μια αίσθηση μαγική. Ιερή, τελετουργική.

Το σχήμα της από ψηλά θυμίζει ένα τεράστιο αυτί που ακούει τα ρητά και τα άρρητα και τα μεταφέρει με την αξιοθαύμαστη ακουστική της στα αυτιά μας. Όταν βρίσκεσαι μέσα στην ορχήστρα δίπλα στη θυμέλη δημιουργείται μια ιδιότυπη ηχώ, ακόμα κι αν δεν μιλά κανείς. Μέχρι κι ο αέρας ακούγεται διαφορετικός. Ένα περίεργο ανεπαίσθητο βουητό. Αντηχούν τα πάντα γύρω σου, τα βήματά σου, η ανάσα σου, η ανάσα της γης. Ο χώρος είναι ζωντανός.

Φωτογράφιση της ηθοποιού Μαριάνθης Σοντάκη. Κατά το διάλειμμα της γενικής πρόβας της παράστασης «Ιππόλυτος».

Το να βρίσκεται κανείς εκεί, είναι από μόνο του εμπειρία. Το να παρακολουθεί κανείς παράσταση στο χώρο αυτό είναι μια εμπειρία, το να συμμετέχει κανείς σε παράσταση μέσα στο χώρο αυτό είναι ευλογία.
Μόνο ευγνωμοσύνη μπορεί να έχει κανείς πατώντας το χώμα της ορχήστρας, ακούγοντας τον αντίλαλο της φωνής του, ορθώνοντας το ανάστημά του απέναντι στην κυματιστή βουνοπλαγιά.
Μια αγκαλιά.

 

Φωτογράφιση της ηθοποιού Νίκης Ιωαννίδου.

Στη μικρή εμπειρία μου ως μέλος του Χορού σε τέσσερις παραστάσεις στην Επίδαυρο,  η κάθε φορά είναι μοναδική. Η προετοιμασία, οι ατελείωτες ώρες προβών, η αγωνία, αλαφραίνει όταν βρίσκεσαι μέσα στο χώρο αυτό. Όλα παίρνουν τη θέση τους και το λόγο ύπαρξής τους. Το θέατρο αυτοσκηνοθετείται. Υποβάλλει από μόνο του μια ειδική μεταχείριση που μπορεί να ανατρέπει τα δεδομένα των προβών. Κι αν ο σκηνοθέτης δεν το «ακούσει», τότε η παραφωνία όχι μόνο φαίνεται… κραυγάζει! Από τις αγαπημένες μου στιγμές είναι όταν μένουμε μέχρι πολύ αργά για την πρόβα των φωτισμών. Μόνο λίγοι τεχνικοί βρίσκονται εκεί, ο υπεύθυνος των φωτισμών, ο σκηνοθέτης, οι βοηθοί, κι εγώ να φωτογραφίζω ασταμάτητα. Είναι μαγικό το πως αλλάζει το εκάστοτε σκηνικό με την αλλαγή του φωτός.

Σκηνικό του Γιώργου Πάτσα για την παράσταση «Οιδίποδας Τύραννος».

Οργώνω πάνω κάτω τις κερκίδες ψάχνοντας την τέλεια οπτική γωνία αλλά απ’ όποια πλευρά και να το δω είναι εξίσου υπέροχο. Ατελείωτα φιλμ -παλιότερα με την αναλογική μου μηχανή- ατελείωτες ψηφιακές φωτογραφίες, ψηφίδες ενός θαύματος που δεν χωράει σε καμία φωτογραφία, σε καμία φωτογραφική μνήμη παρά μόνο στη δική σου. Παρόλα αυτά θέλησα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες εικόνες, κάποιες σκέψεις εξ αφορμής της πρόσφατης εμπειρίας μου με την παράσταση «Μήδεια».

Από τις πρόβες της παράστασης «Μήδεια». 

Αυτό που δεν θα ξεχάσω ποτέ φέτος είναι τη στιγμή που τραγουδάμε την Έξοδο στο τέλος της παράστασης και οι δύο τελευταίες λέξεις του έργου είναι «Σιωπή, σιωπή». Και στο κλάσμα που σβήνει η σιωπή αυτή, στην παύση του κοινού, σβήνουν όλα τα φώτα και κοιτάζω ψηλά στις τελευταίες κερκίδες όπου οι σκιές των ανθρώπων ενώνονται με τα αστέρια, μόλις λίγα δευτερόλεπτα πριν ξεσπάσει ένα εκκωφαντικό χειροκρότημα και ανάψουν απότομα όλα τα φώτα και πάλι. Αυτή τη στιγμή της απόλυτης σιωπής και απόλυτης ένωσης με το θέατρο, με τους θεατές, με τον έναστρο ουρανό, με την ανακούφιση της σωστής περαίωσης του έργου, με το σφίξιμο των χεριών των συναδέλφων μου, εύχομαι να αξιωθώ να τη βιώσω πολλές φορές ακόμα.

Γενική δοκιμή φωτισμών για την παράσταση «Ίων».

 

Φωτογράφιση της ηθοποιού Λυδίας Κονιόρδου. O “προβολέας” πάνω αριστερά είναι η πανσέληνος του Αυγούστου.

Σημείωση cat is art:

* Η Τίνα Αλεξοπούλου έχει συμμετάσχει ως μέλος του Χορού στην Επίδαυρο στις εξής παραστάσεις:
2011,   Μήδεια, Ευριπίδη, σκηνοθεσία: Αντώνης Αντύπας, Απλό Θέατρο, Φεστιβάλ Αθηνών
2010, Οιδίποδας Τύραννος, σκηνοθεσία :Σπύρος Ευαγγελάτος,   Αμφιθέατρο, Φεστιβαλ Αθηνών
2004  Ιππόλυτος, Ευριπίδης, σκηνοθεσία: Βασίλης Νικολαΐδης,   Εθνικό Θέατρο
2003  Ίων, Ευριπίδης, σκηνοθεσία: Λυδία Κονιόρδου,   Εθνικό Θέατρο. 

 

Από την παράσταση «Οιδίποδας Τύραννος». Φωτογραφία: Ανδρέας Σμαραγδής.

 

Από την παράσταση «Μήδεια». Φωτογραφία: Αλέξανδρος Φιλιππίδης

 * Η παράσταση “Μήδεια” θα παρουσιαστεί στο Ηρώδειο στις 2 και 3 Σεπτεμβρίου 2011.

 

Φωτογραφία: Τίνα Αλεξοπούλου.

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -