22.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Ειρήνη Βογιατζή, παιδικότητα και στοχασμός

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού «είναι ο δρόμος της επιστροφής για έναν ενήλικα πίσω στο σπίτι του». Ένας ρόλος είναι κι αυτός της καθηγήτριας,  όπως καθετί στη ζωή, μού εξομολογείται η γλυκύτατη ηθοποιός και καθηγήτρια Ειρήνη Βογιατζή, κι «έχει αρκετά κοινά με του ηθοποιού, καταρχήν το θέμα της προσφοράς…». Nα κάτι που δεν πρέπει να ξεχνάμε! Να κάτι από το οποίο πρέπει να γραπωθούμε. Η προσφορά. Γιατί από την προσφορά γεννιέται η συνέπεια της ανθρώπινης ζωής. Εμπλεκόμενη με την επιστήμη της Βιολογίας, το θέατρο, την ποίηση, τη μουσική, η Ειρήνη Βογιατζή είναι μια νέα γυναίκα που καιρό τώρα εκτιμώ. Μέσα της έχει την ευτυχία και το σπόρο της τέχνης. Τη λογική της επιστήμης και τη διορατικότητα της σιωπής του κόσμου. Αυτή την εποχή ετοιμάζει μια σύγχρονη ανάγνωση της «Εβραίας» του Μπρεχτ. Τα «Κάδρα», ένα δικό της έργο για την αλληγορία των συνόρων, των στερεοτύπων, της πνευματικής φυλακής. Έργο με μοναδική σημασία για την ανάγκη, την αδυναμία και το φόβο του ανθρώπου να επιβιώσει σε μια αδυσώπητη εποχή. Ξεσκεπάζει τις ρωγμές ενός σύγχρονου Μεσαίωνα, τις αυταπάτες που τελικά δεν κρύβουν τίποτα. Γίνεται η ίδια η φωνή της αγωνίας που ξορκίζει την ύπαρξη. Η Ειρήνη με τίποτα δεν χάνει την πολύτιμη αθωότητά της, τη μέγιστη παιδικότητά της. Το πνεύμα της μονίμως στοχάζεται το θέατρο. Αγρυπνά, ψάχνει δρόμο μέσα σε ερείπια. Αλλά και η ποίησή της, απαλλαγμένη από περιορισμούς της πραγματικότητας, συνθέτει αδέσμευτους συνειρμούς και διαμορφώνει απέραντα οράματα. Η δημιουργία είναι γι’ αυτήν η καλύτερη ευκαιρία για να διατηρεί τη συνείδησή της ζωντανή. Τούτη η ηθοποιός και καθηγήτρια γράφει, διδάσκει, παίζει, εξεγείρεται και αργά αλλά σταθερά βρίσκει το μίτο της Αριάδνης που οδηγεί στην ελπίδα και την ελευθερία που λύνει τα χέρια.

Aκολουθεί η συνέντευξη.

* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Βόλο. Πέρασα ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια,  καλοκαίρια στο χωριό με τη γιαγιά και τον παππού να μου κάνουν όλα τα χατίρια -καθώς και οι γονείς μου βέβαια- εξαιτίας του ότι δεν είχα αδέρφια και ως λιγάκι δύσκολο παιδί ήταν στραμμένοι πάνω μου! Αυτό αργότερα με ζόρισε στη ζωή μου. Θυμάμαι τη γιαγιά να βγάζει το φαγητό από το φούρνο με τα ξύλα και να μοσχομυρίζει,   να τραγουδάει με την κρυστάλλινη φωνή της, καθώς και τις βόλτες με τον παππού στα χωράφια, στη γη του με το τρακτέρ και να κάνω κι εγώ αγροτικές δουλειές να πατάω στο χώμα ξυπόλυτη. Και το άλλο που οργάνωνα με τα παιδιά της γειτονιάς παραστάσεις κάνοντας πρόβες σε ένα παλιό σπίτι, πολύ δροσερό και ήσυχο. Έφτιαχνα το έργο στο μυαλό μου, το σκηνοθετούσα και το παρουσιάζαμε στην αυλή καλώντας τους γνωστούς του χωριού. Τα ταξίδια στο εξωτερικό με τους γονείς μου, την αγκαλιά της μαμάς μου και τα παιχνίδια γύρω από το σιντριβάνι που ανάβλυζε το νερό στην πλατεία Ελευθερίας δίπλα στο σπίτι μας.

Υπήρξαν άνθρωποι από το σχολικό ή οικογενειακό σου περιβάλλον που σε παρότρυναν να ασχοληθείς με το θέατρο;

* Στο σχολείο ήμουν στη χορωδία, είχαμε ένα σπουδαίο μουσικό δάσκαλο και είχα καλή επαφή με τη μουσική καθώς έχω τις σπουδές στο πιάνο και φωνητική από τότε ακόμη. Δεν υπήρχε έντονη θεατρική δράση παρά μόνο στις γιορτές όπου διάβαζα συνήθως κάποιο ποίημα. Ο υπεύθυνος για την αγάπη μου για το θέατρο  είναι ο μπαμπάς μου διότι από έξι χρονών ήξερα όλα τα τραγούδια του Μίκη, ταινίες που βλέπαμε συχνά, καθώς και  πολλές επισκέψεις στην Αθήνα και με τη μαμά μου μαζί,  όπου κάθε φορά πηγαίναμε στο θέατρο. Ο ίδιος πέρα από ένας εξαιρετικός μαθηματικός -υπήρξε χρόνια πρόεδρος της Μαθηματικής Eταιρείας στον Βόλο- είχε όνειρο να γίνει σκηνοθέτης, μου το αποκάλυψε τα τελευταία χρόνια, όμως οι συγκυρίες τα έφεραν δύσκολα καθώς έχασε στα δεκαεννιά του τον παππού μου κ.α. Παρ’ όλα αυτά στην αρχή είχε αντιδράσεις για εμένα, δεν ήθελε ν’ ασχοληθώ.

Τι έμαθες από τους δασκάλους που συνάντησες;

* Στο σχολείο είχαμε μια πολύ καλή φιλόλογο, έχω κρατήσει μέσα μου το πάθος αλλά και την ουσιαστική έγνοια της για εμάς, την καλοσύνη της και την παρότρυνση να γινόμαστε καλύτεροι και ως άνθρωποι. Στο Πανεπιστήμιο (Βιολογία) δεν  ξεχνάω κάποιους καθηγητές μου στην οικολογία που έχουν αφιερώσει κυριολεκτικά τη ζωή τους σε αυτή και μου μετέδωσαν πολλά καλά.

Όσον αφορά το θέατρο;

* Στη θεατρική μου σταδιοδρομία ως τώρα θ’ αναφέρω δασκάλους σε σχολές που επίσης ήταν και  σκηνοθέτες μου με πρώτο τον Δημήτρη Δακτυλά στον Βόλο,  κατόπιν στη Θεσσαλονίκη τον αγαπημένο μου Βασίλη Μποζίκη (που έφυγε πριν από ένα χρόνο από τη ζωή) που με μύησε τολμώ να μπω στους αίθριους δρόμους του θεάτρου, τον Χρήστο Παπαστεργίου επίσης για τις πολύτιμες συζητήσεις μας στις τότε ανησυχίες μου και την απέραντη υπομονή του, τον Κωνσταντίνο Κωνσταντόπουλο που καθόρισε αρκετά τις τεχνικές μου πάνω στην υποκριτική αλλά και την αποκάλυψη – δύναμη των μεταφυσικών πεδίων.

Το να σπουδάσεις και την επιστήμη της Βιολογίας ήταν δική σου επιλογή;

* Είχα ερεθίσματα σημαντικά που με στιγμάτισαν και με ώθησαν να θέλω να μάθω περισσότερα για τον ανθρώπινο οργανισμό και όχι μόνο, με τον οποίο ασχολείται η Βιολογία -που άλλωστε σημαίνει “λόγος για τη ζωή”-, όμως δεν τρελαινόμουν κιόλας αν δεν θα το σπούδαζα, περισσότερο τότε το έκανα για τον πατέρα μου. Στο Πανεπιστήμιο (Αριστοτέλειο Θεσσαλονίκης) είπα πολλές φορές θα τα παρατήσω -καθότι δύσκολη σχολή- αλλά και γιατί ασχολούμουν ήδη παράλληλα με το θέατρο. Τελικά κατάφερα και πήρα το πτυχίο μου ενώ είχα έρθει στην Αθήνα και τελείωνα το πρώτο έτος της Δραματικής. Σήμερα νιώθω ότι του το χρωστάω και καλά έκανε και με πίεσε κάπως παραπάνω. Ό, τι μαθαίνεις είναι καλό και ανοίγει τους ορίζοντές σου, πράγμα που είναι απαραίτητη προϋπόθεση και για την τέχνη.

Παρατηρείς γύρω σου και τι συνήθως; Έχει σημασία για τον καλλιτέχνη να παρατηρεί; 

* Έχει μεγάλη σημασία γιατί ο ηθοποιός αντλεί πληροφορίες από κάθε εξωτερικό ερέθισμα γύρω του,  κατά συνέπεια και από τις διάφορες κατηγορίες – χαρακτήρες ανθρώπων για να χτίσει καλύτερα τον ήρωα που καλείται να υποδυθεί. Οπότε ναι, είμαι παρατηρητής των άλλων και του εαυτού μου. 

Η ποίηση είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής σου;

* Από παλιά έγραφα τις σκέψεις μου. Κάποια στιγμή μπαίνοντας στο Διαδίκτυο έφτιαξα ένα blog για να γράφω ποιήματα. Και το έκανα τόσο ελεύθερα σαν να μην τα έβλεπε κανείς. Τελικά μαζεύτηκαν αρκετά κι έτσι αποφάσισα να εκδώσω την πρώτη μου ποιητική συλλογή με τίτλο “κατά-Θεση χώρου”, εκδόσεις Άπαρσις το 2011. Με απελευθερώνει, είναι ένας ακόμη τρόπος έκφρασης. Δεν μπορώ να πω ότι είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου με ένα βιβλίο που έχω εκδώσει, παρόλο που αγαπώ ιδιαίτερα την ποίηση και συχνά με συντροφεύει, όμως νιώθω ότι πάντα θα υπάρχει η ανάγκη να γράφω. Η ώρα της ποίησης είναι κάποιες φορές ένα η αίσθηση του αδιέξοδου, κάποια φυλακισμένη μνήμη που θέλει να δραπετεύσει,  να γίνει στίχος για ν’ ανασάνει.

Παράλληλα με το θέατρο, διδάσκεις Βιολογία και θεατρικό παιχνίδι. Η διδασκαλία τι σου προσφέρει;

* Ναι, τελειώνοντας τη Δραματική Σχολή της Μαίρης Βογιατζή – Τράγκα συνέχισα στο “Θέατρο των Αλλαγών” κάνοντας σεμινάρια. Εκείνη τη χρονιά -έχοντας καταθέσει πιο πριν τα χαρτιά με το πτυχίο μου- με κάλεσαν να πάω αναπληρώτρια σε Γυμνάσιο. Ήταν κάτι διαφορετικό, στην αρχή ήμουν μαζί με τα παιδιά ακόμη και στα διαλείμματα, απέφευγα να πηγαίνω στο γραφείο των καθηγητών,  δεν ένιωθα άνετα με αυτόν τον τίτλο. Κι έτσι δέθηκα πολύ με τα πρώτα μου παιδιά (καθώς και με όλα όσα συνάντησα μέχρι τώρα), έγινα ξανά «παιδί» κατά κάποιο τρόπο και μαζί κάναμε παραστάσεις,  παιχνίδι αν και δεν μ’ ενδιέφερε ποτέ η «σκηνοθεσία». Ούτε και σήμερα,  μόνο με τα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια ζήτησα να δουλεύω μόνο με την ιδιότητα της Βιολόγου (κυρίως λόγω ωρών αλλά και χρημάτων που έχει αρκετή διαφορά, πέραν του ότι θέλουν να καταργήσουν την ιδιότητα του «εμψυχωτή θεάτρου» από την εκπαίδευση) ασχέτως αν ασχολούμαι ακόμη με αυτό εθελοντικά στο σχολείο. Το σχολείο είναι για εμένα μεγάλο σχολείο, μαθητεύω ακόμη! Μέσα από την επαφή με τα παιδιά μαθαίνεις τόσα πολύτιμα πράγματα, είναι εντυπωσιακός ο κόσμος της αθωότητάς τους, της αγνότητας, της σοφίας… «Είναι ο δρόμος της επιστροφής για έναν ενήλικα πίσω στο σπίτι του». Ένας ρόλος είναι κι αυτός της καθηγήτριας όπως καθετί στη ζωή και νομίζω έχει αρκετά κοινά με του ηθοποιού, καταρχήν το θέμα της προσφοράς… Χτίζεις μια σχέση επικοινωνίας – μηνυμάτων, δασκάλου – μαθητή που πρέπει να κερδηθεί για να λειτουργήσει, όπως του ηθοποιού με το κοινό του. Πέρα από τα μαθήματα μιλάμε για αρκετά θέματα που αφορούν τη ζωή -άλλωστε η Βιολογία είναι ιδιαίτερο μάθημα που ασχολείται μ’ αυτή σε φυσικό επίπεδο- είναι μεγάλη μου χαρά να μπορώ να διευρύνω τους ορίζοντες της σκέψης τους σε πνευματικό επίπεδο που θα τους ανοίξει δρόμους.

Θέλεις να μιλήσεις στους αναγνώστες του www.catisart.gr για την καινούργια θεατρική δουλειά που ετοιμάζεις;

* Ήθελα πολύ το φετινό χειμώνα να καταπιαστώ με την «Εβραία» του Μπρεχτ -κάτι με «καλούσε εκεί», καθώς είναι ένας από τους αγαπημένους μου συγγραφείς- όμως οι συγκυρίες δεν ευνόησαν ακριβώς και τελικά πήρε αναβολή για τον Απρίλιο και μαζί με τον Νίκο Δροσάκη αποφασίσαμε να κάνουμε «Τα κάδρα» σε κείμενο και σκηνοθεσία δική του, ως μια σύγχρονη ανάγνωση της «Εβραίας» και να το πάμε σε διάφορα Φεστιβάλ.

Τι ακριβώς είναι τα «Κάδρα»;

* Τα «Κάδρα» είναι η αλληγορία των συνόρων, των στερεοτύπων, της πνευματικής φυλακής. Τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης,  η τάξη που κατέστρεψε ο θύτης για να δημιουργήσει μέσα στο κάδρο του μία δική του τάξη, μέσα στο φόβο και την αδυναμία του ανθρώπου να επιβιώσει από την κρίση που του κατασκεύασαν, δημιουργεί ένα σύγχρονο Μεσαίωνα. Αναφέρεται επίσης στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, θέματα δυστυχώς επίκαιρα και σοβαρά.

Είσαι επιεικής με τα λάθη των άλλων;

* Φτάνω μέχρι το μεδούλι για να κατανοήσω – συγχωρήσω, να δώσω αρκετές ευκαιρίες, τόσο που ίσως κάποιες στιγμές καταντάει εις βάρος μου. Κυρίως όταν διαπιστώνω ότι είναι μάταιο. Βέβαια ποτέ δεν φταίει μόνον ένας ίσως, όλα είναι καθρέπτες για να κοιταχτούμε βαθύτερα και να πάμε παραπέρα.

Με τον εαυτό σου είσαι αυστηρή; 

* Περισσότερο απ’ όσο πρέπει. Όταν τον έχω βασανίσει αρκετά μετά, αναρωτιέμαι γιατί του το κάνω αυτό.  Μεγαλώνοντας όλο και φθείρονται τα μαστίγια, ευτυχώς!

Ο ηθοποιός του θεάτρου είναι αυτός που, από όλους τους καλλιτέχνες,  βασιλεύει στο φθαρτό; 

* Ισορροπείς σε τεντωμένο σκοινί αν δεν τιθασεύσεις τον εαυτό σου και μπορείς άνετα να περάσεις τη λεπτή γραμμή που αφορά τα όρια του ναρκισσισμού, της εγωπάθειας,  της εξάρτησης από τη γνώμη των άλλων και τη συνεχή ανάγκη για επιβράβευση, μ’ αποτέλεσμα να αποκλίνεις σπό το στόχο που βρίσκεται στον πυρήνα της τέχνης και όχι στα γύρω γύρω υποστρώματα. Είναι θέματα τα οποία σε αφήνουν στάσιμο και σαν άνθρωπο κι αποτελούν πρόσφορο έδαφος για φθορά, ακόμη και κατάθλιψη. Παν μέτρον άριστον και συνείδηση καθαρή τι κάνω και γιατί το κάνω. Η ίδια η αποστολή της τέχνης ανταμείβει όταν υπάρχει ουσία, αφοσίωση και πίστη σε αυτή, θεωρώ ακόμη περισσότερο όσο απομακρύνεσαι από τις «γιρλάντες». Ο ηθοποιός σε σχέση με άλλες μορφές τέχνης σίγουρα είναι πιο ευάλωτος γιατί εκτίθεται ο ίδιος ψυχή και σώμα, στο να πέσει στην παγίδα του φθαρτού ή αλλιώς να προσπεράσει με αρκετή εσωτερική δουλειά και παιδεία.

Η τέχνη εξυπηρετείται από τη σημερινή κατάσταση;

* Από τη μια ανεβαίνουν παραστάσεις με πολιτικό περιεχόμενο και με θέματα επίκαιρα, αν και η τέχνη πάντα είναι επίκαιρη με ό, τι κι αν εκτίθεται γιατί όσο υπάρχει ζωή δεν υφίσταται να μην υπάρχει τέχνη. Από την άλλη αυτή η υπερκατανάλωση του ίδιου θέματος, μπορεί και να βαρύνει έως και να απωθήσει, πόσω μάλλον όταν το ζούμε καθημερινά στην πραγματικότητα. Και από οικονομικής πλευράς, όπως έχουν πληγεί τα πάντα έτσι και η τέχνη, εξ ου και το κλείσιμο τόσων σημαντικών θεάτρων, όμως επειδή η ίδια είναι μάχιμη και ξέρει να νικάει από τη φύση της θα παραμείνει και θα ξανανθίσει. Εξάλλου η έννοια της ασφάλειας δεν υπήρξε ποτέ σύμμαχός της. Και βέβαια οι πιστοί της που δεν το βάζουν κάτω,  επιμένουν σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες με κόστος προσωπικό. Καθετί έχει το τίμημά του και καλείσαι να επιλέξεις.

Ποιο ποίημα ή κείμενο από όσα έχεις διαβάσει στη ζωή σου είναι το συγκλονιστικότερο όλων, κατά τη γνώμη σου;

* Αυτή τη στιγμή μου έρχεται στο νου ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, που είναι αναμφισβήτητα και ποιητής.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς; 

* Πέρα από τους τραγικούς μας,  Α. Τσέχοφ, Ο. Σαίξπηρ,  Σ. Μπέκετ,  Μ. Μπρεχτ, Τ. Ουίλλιαμς,  Φ. Ντοστογιέφσκι,  Σ. Κέιν…

Ποιητές;

* Ο. Ελύτης, Γ. Σεφέρης, Α. Ρεμπώ, Κ. Καβάφης, Κ. Δημουλά, Σ. Πλαθ, Π. Νερούδα…

Τι είναι αυτό που σου δίνει ενέργεια; 

* Να προσφέρω στους άλλους και κατ’ επέκταση σ’ εμένα. Το να αντιμετωπίζω τη ζωή ως δώρο. Να είμαι σε επαφή – αρμονία με τον ανώτερό μου εαυτό.

Ποιοι ρόλοι νομίζεις ότι σου ταιριάζουν και ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις;

* Μ’ αφορούν ρόλοι με αντιφάσεις, δυναμικές,  χαρακτήρες με ενδιαφέρον ψυχικό υπόβαθρο να επεξεργαστώ… Ονειρεύομαι δουλειές και ρόλους που θα με εκπλήξουν, δεν θα μαρτυρούν το «αναμενόμενο» στα μάτια μου… Μ’ ενδιαφέρει αρκετά να είμαι σε δουλειές με καλή συνεργασία και χημεία όσο είναι δυνατόν και βέβαια ο σκηνοθέτης με τον οποίο θα δουλέψω.

Τι σε κάνει να γελάς και τι μπορεί να σου προξενήσει θλίψη; 

* Τελευταία γελάω με αρκετά πράγματα,  το επιβάλλω και υποσυνείδητα στον εαυτό μου, εκκρίνονται καλές ορμόνες στον οργανισμό! Η ανημπόρια από κάποια ασθένεια μου προξενεί θλίψη, η κατάσταση στην οποία βρίσκεται η Ελλάδα αυτή τη στιγμή, η μικρότητα της ψυχής.

Η οικονομική κρίση μπορεί να έχει και θετικό πρόσωπο για τους Έλληνες; 

* Οι παλιότεροι έλεγαν ότι η κρίση μπορεί ν’ αποβεί δημιουργική,  στη σημερινή περίοδο νομίζω έχει δείξει τον αρνητικό της χαρακτήρα. Όποια κακή πλευρά υπήρχε στον καθένα από εμάς,  τη φανέρωσε στο μέγιστο βαθμό. Όσον αφορά την τέχνη,  οσμίζομαι μια μανία «να κάνουμε πράγματα για να κάνουμε». Ένας απίστευτος καταιγισμός από διάφορα «events» σαν να μας είπε κάποιος «τρέξτε,  ξεπουλιέται ο πλανήτης κι όποιος προλάβει να πουλήσει τις πραμάτειες του έστω και τσάμπα δεν βαριέσαι,  πρόλαβε». Όλα τ’ αλέθει ο μύλος, ναι… Όχι δεν εξελίσσεται δημιουργικά και στοχευμένα όπως θα έπρεπε. Δυστυχώς ένα μεγάλο ποσοστό Ελλήνων το αφορά μόνον οι οπαδοί και οι κόλακες γύρω του,  που την επόμενη στιγμή είναι οι ίδιοι που θα το προδώσουν. Είναι τραγελαφική η κατάσταση με τους πολιτικούς αλλά και μεταξύ μας πόσο ανίκανοι μοιάζουμε να μπορούμε να συνυπάρξουμε σε κοινωνικό επίπεδο, να συνεννοηθούμε για το καλό μας αν μη τι άλλο… Δεν έχουμε μπέσα πια σαν λαός, έχουμε ξεχάσει τις ρίζες μας,  δεν υπολογίζουμε το συνάνθρωπό μας όσο θα έπρεπε. Πώς να έχει θετικό πρόσωπο λοιπόν;

Παρατήρησες κάτι ασυνήθιστο στο δρόμο τελευταία;

* Καχυποψία, αποξένωση,  χαοτική ερημιά…

Η καθημερινότητά μας έχει ποιότητα;

* Εάν δεν προσπαθήσουμε εμείς να την κάνουμε ποιοτική, είναι χαμένη από χέρι. Οι ρυθμοί στην Αθήνα είναι γρήγοροι για όσους δουλεύουν κι όχι μόνο, μας έχει κυριεύσει το άγχος πώς θα πληρώνουμε τους συνεχόμενους λογαριασμούς που έρχονται χωρίς να έχουμε το απαραίτητο εισόδημα, το σκεφτόμαστε πια να διασκεδάσουμε ξοδεύοντας… Κάνουμε τα απαραίτητα προς επιβίωση. Μας αφορά το φαίνεσθαι -εχθρός της όποιας ποιότητας- κι όχι το γίγνεσθαι… Όμως επειδή δεν κάνει μόνο το χρήμα την ποιότητα, μπορούμε να περνάμε όμορφα με φίλους μας σε σπίτια,  να δημιουργούμε, να αναγκαστούμε να γίνουμε ευρηματικοί -είναι μια πρόκληση- κάνοντας πράγματα που δεν κάναμε πριν και βέβαια να βλέπουμε παραστάσεις που πλέον έχουν μειωμένο εισιτήριο γιατί η τέχνη ήταν, είναι και θα είναι πάντα η πνευματική μας τροφή που συμβάλλει ακόμη και στο ν’ αντιμετωπίζουμε καλύτερα τις όποιες δυσκολίες αλλά και να δίνει λύσεις σαν «από μηχανής θεός» στους προβληματισμούς μας.

Τι μικρό και γλυκό αγαπάς στη ζωή;

* Τη σοκολάτα, τους καλοκαιρινούς περιπάτους και να μυρίζει γιασεμί, τη θάλασσα.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Είχα πάντα ένα σωρό ζωάκια από παιδί… Όμως τώρα δεν έχω. Πρόσφατα -πρώτη χρονιά- ενώ είμαι αρκετά χρόνια σε αυτό το σπίτι, μ’ επισκέπτονται γάτες στον τρίτο όροφο στο μπαλκόνι μου κι έχουμε γίνει φίλες. Ήρθαν εκείνες σ’ εμένα αφού δεν αποφάσιζα να τις φέρω εγώ! Έχει πλάκα να τις βλέπω ξαφνικά από το πουθενά να με κοιτάζουν από το τζάμι.

Ευχαριστώ πολύ Ειρήνη.

* Κι εγώ ευχαριστώ.

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -