23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Ακούει κανείς;

Χρονογράφημα του Κώστα Παναγιωτόπουλου

Το απόλυτο – τηρουμένων των αναλογιών – στην εξέλιξη της τεχνολογίας εκτυλίσσεται στις μέρες μας. Η εξέλιξη πια δεν κάνει άλματα. Καλπάζει ασυγκράτητα. Η επόμενη μέρα μοιάζει να… απέχει παρασάγγες από την προηγούμενη. Εστω κι αν τις χωρίζουν μόνο 24 ώρες. Μια ανατολή και μια δύση του ήλιου. Το τεχνολογικό επίτευγμα του χθες… ακυρώνεται από το αντίστοιχο του αύριο. Φαντάζει αναχρονιστικό – και ίσως είναι. Επινόηση τώρα, υλοποίηση τώρα. Τόσο γρήγορα, τόσο απλά, τόσο κατανοητά. Στην υπηρεσία του ανθρώπου. Του 21ου αιώνα…

Στη μέση του τεχνολογικού κυκεώνα ο άνθρωπος. Πομπός και δέκτης αυτής της κοσμογονίας. Πομπός και δέκτης ραγδαίων αλλαγών. Που – φαινομενικά – βελτιώνουν τις συνθήκες ζωής μας, τις κάνουν πιο άνετες. Ισως, όμως, είναι και εφιάλτης. Παράδειγμα αντιπροσωπευτικό τα κινητά. Οπου σταθείς και όπου βρεθείς… αδιάκριτη η παρουσία τους. Ο ήχος τους διαπεραστικός, απρόσμενος. Διακόπτει, ενοχλεί, «υπεισέρχεται» σε προσωπικές στιγμές, «αποκαλύπτει» καλά κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα… Σύγχρονος χωροφύλακας, που πρέπει να βγει εκτός λειτουργίας για να ανασάνει ο χρήστης. Λείπει το οξυγόνο από το «κελί» που διάλεξε να ζήσει ο άνθρωπος του σήμερα. Δώσε μου λιγάκι ουρανό… Ασφυκτιώ σε αυτό το απέραντο… κελί! Χάθηκε η ανθρώπινη επαφή. Η εκ του σύνεγγυς. Αυτή στην οποία μιλάνε τα μάτια, οι αισθήσεις. Αντικαταστάθηκε από τα μηνύματα. Ενα «μπιπ» σε συνδέει με συγγενείς, φίλους, γνωστούς, συνεργάτες. Τεχνολογικά προηγμένα, αλλά άψυχα. Εκμηδενίζονται οι αποστάσεις και τα αισθήματα. Επιλεκτική και η ακοή. Αιχμαλωσία σε συνθήκες ελευθερίας, σκλαβιά, υποδούλωση στο αδηφάγο «επίτευγμα» που υποδουλώνει, αποχαυνώνει, κονιορτοποιεί τη σκέψη, «παρακολουθεί» και παρακολουθείται.
Κι ύστερα μιλούν για τις ταυτότητες και την αναγραφή των προσωπικών δεδομένων. Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος – έστω το άλσος. Αιχμαλωτισμένη σκέψη, αιχμαλωτισμένες αισθήσεις. Το «μπιπ» καραδοκεί, με την ανάλογη μουσική υπόκρουση. Αυτή είναι της επιλογής μας. Ενας «παράδεισος» μερικών πόντων που… καλύπτει ό, τι μας λείπει. Εργαλείο σκλαβιάς θα το χαρακτήριζα και έμμονη ιδέα. Με αυτήν κοιμόμαστε, με αυτήν ξυπνάμε… Δεν περνά καν από το μυαλό μας, όμως, πως αν ο επόμενος πόλεμος – παγκόσμιος εννοείται, γιατί από τους άλλους έχουμε καθημερινά πολλούς – γίνει με πυρηνικά, ο μεθεπόμενος θα γίνει με βέλη. Κι εμείς θα ζούμε στις σπηλιές. Και θα χτυπάμε μάταια τις πέτρες για να μας ακούσουν, γιατί εκεί δεν θα έχει σήμα…

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -