18.7 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Άλκηστις Πουλοπούλου, δεξαμενή γεμάτη ομορφιά

Μια από τις τρυφερότερες αναμνήσεις της είναι όταν καθόταν στο σαλόνι με τη μητέρα της κι έδινε τις πρώτες της αυτοσχέδιες παραστάσεις. Έκανε ένα σκετς με την Quebecoise, γιατί μιλούσε και quebecois (καναδέζικα) κι ύστερα έκανε ένα άλλο με την accent rouenais. Κι ύστερα με άλλες προφορές. Κι η μητέρα της γελούσε ακατάπαυστα. Μάλλον ήταν η πρώτη της θεατής. Ίσως καμιά από τις δυο τους να μη φανταζόταν τότε ότι σήμερα η θυγατέρα που το αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον προόριζε για ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, θα βρισκόταν πρωταγωνίστρια στην ελληνική σκηνή και δη στο Εθνικό Θέατρο. Η Άλκηστις Πουλοπούλου ήρθε στο ραντεβού μας συνεπέστατη, με ακρίβεια δευτερολέπτου,  δροσερή, φρέσκια και πρόσχαρη, παρά την αποπνικτικά υγρή ζέστη γύρω μας. Στρέφω καινούργια μάτια πάνω της γιατί βλέπω, από απόσταση αναπνοής πια, κι όχι από την πλατεία του θεάτρου, αυτό το ρομαντικό παρουσιαστικό, αυτή την εύθραυστη ομορφιά, αυτό το ονειροπόλο βλέμμα. Και μ’ ένα χαμόγελο που κρατάω μόνο για μένα, σκέπτομαι ότι δεν είναι μόνο ένα αγγελικό πρόσωπο, δεν είναι μόνο μια γοητευτική γυναίκα αλλά και μια σοβαρή επαγγελματίας, ένας ερμηνευτικός χαμαιλέων, ένα αναμφισβήτητο ταλέντο, μία από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς της. Ίσως κάθε έργο να είναι ατελές, ίσως δεν υπάρχει ανατολή του ήλιου που να μην μπορεί να υπάρξει άλλη ωραιότερή της, όμως η Άλκηστις Πουλοπούλου νιώθω ότι είναι μια πολύ γεμάτη δεξαμενή από δυνατότητες και ομορφιά. Στη σκηνή, στους ρόλους που επωμίζεται, δίνει ουσία και στις πιο άσημες λεπτομέρειες και στις πιο ασήμαντες αποχρώσεις. Οι ρόλοι της κάθε φορά διαφορετικοί και απαιτητικοί ταυτόχρονα. Κάθε αυτοαποκαλούμενος θεατρόφιλος που δεν την έχει ακόμα δει, οφείλει να τη δει. Αιθέρια, λεπτοφτιαγμένη, φαντασμαγορική, με σκηνικό αέρα, φέρνει στο νου παλιές κινηματογραφικές ηρωίδες. Ως άνθρωπος είναι ευγενής κι ευαίσθητη, με ένα εντυπωσιακό χάρισμα λεκτικής επικοινωνίας και με μια συγκινητική σταθερότητα και προσήλωση στις ανθρωπιστικές αρχές. Η Άλκηστις πάνω στο σανίδι ζωγραφίζει, καθετί που υποδύεται είναι ιδωμένο μέσα από το δικό της φίλτρο. Επιπλέον διαθέτει και μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη αντίληψη του κωμικού, μια βιωμένη αίσθηση της φαντασίας, μια ενέργεια που με άνεση εξωτερικεύει. Μπορούμε λοιπόν να ανοίξουμε τα μάτια, τα γεμάτα κούραση από την κούραση των πάντων γύρω μας, και να την απολαύσουμε…

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Τη φωτογράφηση πραγματοποίησε ο Γιάννης Πρίφτης.

* Γεννήθηκα στην Ελλάδα από Έλληνες γονείς αλλά έφυγα πολύ μικρή. Μεγάλωσα στη Γαλλία. Έχασα τον πατέρα μου όταν ήμουν μικρή κι η μαμά μου παντρεύτηκε Γάλλο. Έτσι είχα πατριό Γάλλο. Ήταν ο μπαμπάς μου, ο δεύτερός μου μπαμπάς. Δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, όλο το σχολείο το ‘χω βγάλει στη Γαλλία.

Ταξίδια

* Ταξίδεψα πολύ στην παιδική μου ηλικία, γιατί γεννήθηκα εδώ. Ήταν πολύ μπερδεμένη η παιδική μου ηλικία. Έμαθα πολλές γλώσσες, έμαθα ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά όλα μαζί. Πήγα πρώτα στην Αμερική, μετά στον Καναδά, η γιαγιά μου κι ο παππούς μου είναι μετανάστες στην Αμερική και γι’ αυτό είχα πάει. ‘Ένα χρόνο έζησα εκεί με τη μαμά μου, μετά πήγαμε στον Καναδά και μετά στη Γαλλία, από πολύ μικρή ηλικία όμως όλα αυτά.

Σπαστές εικόνες

* Ήταν μια ζωή πολυτάραχη… Ήμασταν διαρκώς σε μετακίνηση. Έχω διάφορες εικόνες της παιδικής μου ηλικίας και δεν έχω μία γραμμική συνέπεια στη σκέψη μου και στις αναμνήσεις μου. Επειδή μετακινήθηκα πολύ, δεν υπάρχει μία συνέχεια της μνήμης, υπάρχουν έτσι εικόνες εικόνες, σπαστές εικόνες…

Η «Φιλονικία» του Marivaux

* Πήγαινα σε παιδικές θεατρικές παραστάσεις αλλά η πρώτη κανονική, όχι παιδική, παράσταση που παρακολούθησα ήταν στη Γαλλία, στη Rouen και είδα Marivaux. Ήταν η «Φιλονικία» του Marivaux. Ήμουν έντεκα χρονών.

Γλώσσες στη Σορβόννη, μεταπτυχιακό στη Νορβηγία

* Σπούδασα γλώσσες στη Σορβόννη. Έκανα μεταπτυχιακό στη Νορβηγία, γιατί τότε ήμουν ερωτευμένη με ένα Νορβηγό. Από έρωτα πήγα στη Νορβηγία κι αποφάσισα να κάνω το μεταπτυχιακό μου εκεί. Έκανα πολλές δουλειές γενικώς όταν ήμουν μικρή και σπούδαζα γενικότερα. Δίδασκα γαλλικά στη Νορβηγία, δούλευα σε καφέ, ήμουν μοντέλο μαλλιών, έκανα τα πάντα, πολλές δουλειές.

Επιμελήτρια σε γκαλερί

* Επιστρέφω μετά στο Παρίσι και δουλεύω σε γκαλερί. Αρχικά οργάνωνα τις εκθέσεις και αργότερα ως επιμελήτρια. Παράλληλα, έκανα μαθήματα υποκριτικής τις Δευτέρες.

Ντρεπόμουν πολύ

* Από μικρή ήθελα να κάνω θέατρο, απλώς ντρεπόμουν πολύ. Οι γονείς μου δεν μου άνοιγαν αυτές τις πόρτες καθόλου, ήθελαν να γίνω ακαδημαϊκός. Ήμουν καταπιεσμένο παιδί κι ήταν πολύ δύσκολο να βρω το δρόμο μου. Χρειάστηκε να πιστέψω πολύ στον εαυτό μου και να μεγαλώσω, να ωριμάσω και μετά να κάνω κάτι που θέλω πραγματικά.

Αυτοσχεδιασμοί στη μαμά

* Αλλά θυμάμαι, ήταν τρομερή απόλαυση, πολλά βράδια, έπαιζα θέατρο στη μαμά μου, καθόταν στο τραπέζι ή στον καναπέ και της έκανα διάφορες σκηνές, αυτοσχεδιασμούς και γελούσε. Καθόταν και μου έλεγε κάνε μου πάλι την Καναδέζα, την Quebecoise, γιατί μιλούσα quebecois -καναδέζικα- κι έκανα ένα σκετσάκι μ’ αυτή την προφορά… Ή έκανα την accent rouenais, που είναι μία ιδιόλεκτος περίεργη που μιλάνε στη Rouen. Ήταν στιγμές που ένιωθα καταπληκτικά, εκείνες τις στιγμές που με κοιτούσε η μαμά μου και της έκανα τα σκετσάκια… Ήταν γι’ αυτήν, ήταν κάτι τελείως προσωπικό.

Στην Ελλάδα το 2004

* Το 2004 έρχομαι στην Ελλάδα και εργάζομαι στην γκαλερί «Outlook». Εν τω μεταξύ μου προτείνει η Φένια Παπαδόδημα να είμαι στις «Δοκιμές», που παρουσιάζονταν τότε στο «Αμόρε». Εγώ δεν ήξερα ακόμα τα θέατρα στην Ελλάδα γιατί ερχόμουν μόνο τα καλοκαίρια. Επομένως δεν γνώριζα τι  ήταν το «Αμόρε» και ποια η σημασία του για το ελληνικό θέατρο. Και επιστρέφω, δουλεύω και αφού ήξερα ότι θα δούλευα εκείνο τον Μάιο στις «Δοκιμές» του «Αμόρε», αποφάσισα να κάνω ένα σεμινάριο για να βελτιώσω τα ελληνικά μου. Γιατί τα χρησιμοποιούσα όλα αυτά τα χρόνια πολύ λίγο.

Συμπτώσεις

* Παρακολούθησα ένα σεμινάριο με τον Γιάννη Χουβαρδά, για τον οποίο δεν γνώριζα μέχρι τότε τίποτα. Ούτε ήξερα ότι ο άνθρωπος με τον οποίο θα κάνω το σεμινάριο είναι ο άνθρωπος που έχει το θέατρο στο οποίο θα παίξω. Όλα αυτά ήταν συμπτώσεις. Και κάπως έτσι έγινε, έκανα αυτό το σεμινάριο, μ’ άρεσε πάρα πολύ, έκανα την παράσταση και μετά αποφάσισα να πάω σε δραματική σχολή. Στης Νέλλη Καρρά. Πήγα τρία χρόνια, ενώ ήμουν μεγάλη, είχα ήδη ολοκληρώσει άλλες σπουδές…

Ίψεν και Τσέχοφ

* Δύο φορές έχω κάνει Ίψεν, μία φορά Τσέχοφ. Ο Ακύλας Καραζήσης ήταν ο πρώτος που μου έκανε πρόταση όταν τελείωσα τη σχολή. Αλλά είναι πολύ αστείο γιατί ξεκίνησα πριν τελειώσω τη σχολή από την τηλεόραση. Έπαιξα στο «Λούφα και Παραλλαγή» του Νίκου Περάκη. Κι όταν ήμουν ακόμα στη σχολή έκανα και μία ταινία. Τις «Γυναικείες Συνωμοσίες» σε σκηνοθεσία Βασίλη Βαφέα. Μετά έπαιξα μόνο στο θέατρο.

Κωμικοί ρόλοι

* Έχω παίξει και κωμικούς ρόλους. Με τον Νίκο Μαστοράκη, είχαμε κάνει το «Σε στενό οικογενειακό κύκλο» του Οστρόφσκι στο «Αμόρε» κι εκεί υποδυόμουν μία χοντρή υπηρέτρια… Δεν ήμουν αναγνωρίσιμη γιατί φορούσα ένα κοστούμι που με πάχαινε. Ήταν μια πολύ ωραία παράσταση.  Βέβαια και θα μου άρεσε να κάνω κωμικούς ρόλους.  Είναι πολύ δύσκολο όμως, θέλει ρυθμό… Και όχι μόνο.  Φοβάμαι, αλλά θα το ήθελα πολύ, μ’ έναν καλό σκηνοθέτη να με καθοδηγήσει και καλούς συνεργάτες.

Ταινίες και ηθοποιοί

* Θαυμάζω πολύ τη Μέριλ Στριπ και την Κέιτ Μπλάνσετ. Κι άλλες  ηθοποιούς, του κινηματογράφου ιδιαίτερα.  Μου αρέσει πολύ ο κινηματογράφος. Αγαπώ  πολύ τις παλιές χολιγουντιανές ταινίες, για την «Τζίλντα» τρελαίνομαι… Το «Breakfast at Tiffany’s» επίσης είναι μια ταινία που λατρεύω.

Ένα film noir

* Φέτος το καλοκαίρι είδα τη «Laura», στον κήπο του Βυζαντινού Μουσείου. Καταπληκτική ταινία. Ένα film noir του 1944, σκηνοθετημένο από τον Otto Preminger. Δεν τη γνώριζα αυτή την ηθοποιό, την πρωταγωνίστρια, αλλά ήταν υπέροχη ταινία, άλλη μία ταινία που ζήλεψα.

Σκηνοθέτες

* Σε θρίλερ, όπως του Χίτσκοκ, ονειρεύομαι να έπαιζα. Τώρα μου αρέσουν πολύ ο Λαρς Φον Τρίερ, ο Ντέιβιντ Λιντς. Επίσης οι αδελφοί Νταρντέν, οι Βέλγοι σκηνοθέτες, οι οποίοι είναι άλλο πράγμα. Υπάρχουν και πολλοί Έλληνες σκηνοθέτες που εκτιμώ και θα ήθελα να συνεργαστώ μαζί τους.

Ανανεωτικό και γοητευτικό

* Δεν μπορώ να διαλέξω ανάμεσα στο σινεμά και στο θέατρο, γιατί δεν έχω κάνει ακόμα αρκετό σινεμά για να έχω άποψη. Αλλά θα ήθελα πολύ να κάνω. Με ενδιαφέρει. Θα ‘θελα να ανακαλύψω τον κινηματογραφικό τρόπο ερμηνείας και να μάθω… Λατρεύω το θέατρο, είναι υπέροχο. Η διαδικασία του ειδικά με γοητεύει, πιο πολύ ακόμη κι απ’ το να παίζω, αυτή η μάθηση. Μ’ αρέσει το θέατρο και η δουλειά μου, γιατί μαθαίνουμε συνεχώς και πάντα ξεκινάμε απ’ το μηδέν, πάντα! Κι αυτό είναι πολύ ανανεωτικό και γοητευτικό. Αλλά θα ήθελα να μάθω πώς συμβαίνουν τα πράγματα στο σινεμά, την τεχνική του… Προς το παρόν δεν τη γνωρίζω για να πω τι προτιμώ από τα δύο.

Παιδεία

* Όλα ξεκινούν, πιστεύω, από την παιδεία. Δεν ξέρω πώς λειτουργούν τα σχολεία εδώ, αλλά θυμάμαι στη Γαλλία μας μάθαιναν πώς να παρακολουθούμε θέατρο, πώς να διαβάζουμε ένα βιβλίο. Ήταν πολύ μέσα στη ζωή όλο αυτό το θέμα. Βεβαίως, θεωρώ ότι σε όλες τις χώρες δεν είναι η πλειονότητα που παρακολουθεί τα καλλιτεχνικά δρώμενα, που ασχολείται με την τέχνη. Νομίζω πως είναι η μειονότητα, είτε είναι εδώ, είτε είναι σε άλλη χώρα… Χρειάζεται και να ενδιαφέρεται ένας άνθρωπος, αλλά θέλει και μια εκπαίδευση για να προσεγγίσεις οποιαδήποτε τέχνη και ειδικά το θέατρο. Η μουσική είναι πολύ πιο εύκολη, ο κινηματογράφος πολύ πιο εύκολο μέσο επίσης, αλλά το θέατρο… Νομίζω και στη Γαλλία δεν πηγαίνει όλος ο κόσμος στο θέατρο.

Εκθέσεις

* Στο Παρίσι, αυτό που κάνει πιο πολύ ο κόσμος είναι ότι πηγαίνει σε πιο πολλές εκθέσεις. Γιατί γίνονται συνέχεια. Συμβαίνουν πολύ σημαντικές εκθέσεις, έχουν πολλά μουσεία. Εδώ δυστυχώς είμαστε πολύ φτωχοί σ’ αυτό το επίπεδο. Θα ήταν ωραία να γινόταν αυτό κι εδώ.

Ο καταναλωτισμός

* Και η κοινωνία μας δεν ενδιαφέρεται, δεν βλέπω να υπάρχει πολύ ο ενθουσιασμός να δουν μια έκθεση. Νιώθω ότι η Ελλάδα, αυτό με στενοχώρησε και δεν το πίστευα, για πάρα πολλά χρόνια ήταν μέσα στην κατανάλωση, να βγαίνει, να τρώει, να ψωνίζει… Έχω αυτή την εντύπωση. Παντού είναι έτσι, δεν υπάρχει ένας λαός που να μην ξοδεύει, σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες, αλλά μου φαίνεται ότι εδώ ήταν υπερβολικό.

Τι με συγκινεί στον Έλληνα

* Με συγκινεί πολύ η ζεστασιά του Έλληνα. Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά θα το πω. Η αίσθηση της φιλοξενίας επίσης. Μπορεί να μην ισχύει για όλους αλλά ισχύει για πολλούς ανθρώπους στην Ελλάδα. Μ’ αρέσει η έννοια της παρέας πολύ, που δεν την είχα, δεν μου ήταν εύκολο, αλλά συμπαθώ αυτή την έννοια που είναι πολύ ελληνική. Μ’ αρέσει που είναι τα μαγαζιά μέχρι αργά ανοιχτά, μπορείς να φας αργά, να πας για ποτό μετά, να διασκεδάσεις. Η διασκέδαση είναι αλλιώτικη… Αγαπώ τη φύση, την ελληνική φύση, το φως, τα θερινά σινεμά… Τα περίπτερα… Που στα περίπτερα βρίσκεις τα πάντα…

Η υπεροψία

* Αυτό που δεν μ’ αρέσει είναι ότι διακρίνω μιαν υπεροψία πολλές φορές, δεν υπάρχει σεμνότητα. Βλέπω έπαρση, σνομπισμό σε κάποιους ανθρώπους. Αυτό το ύφος ότι «τα ξέρω όλα». Νομίζω ότι είναι κάτι που έχει να κάνει με την άγνοια. Όταν δεν γνωρίζουμε κάτι, έχουμε την ανάγκη να επιβληθούμε.

Η αγένεια

* Απεχθάνομαι την αγένεια, την απρέπεια. Όταν ανεβαίνουν τα μηχανάκια πάνω στο πεζοδρόμιο ή όταν σε βρίζουν ξαφνικά.

Ο δημόσιος χώρος

* Ακόμα το ότι δεν είμαστε καθαροί με το δημόσιο χώρο. Αυτό το βρίσκω φοβερό. Με ενοχλεί αφάνταστα. Μου είχε κάνει πολύ άσχημη εντύπωση όταν ερχόμουν διακοπές παλιότερα κι έβλεπα τον κόσμο να πετάει τα τσιγάρα, τα πακέτα, τα πλαστικά μπουκάλια από το αυτοκίνητο. Αυτό είναι θέμα παιδείας. Με θυμώνει πολύ. Έχουν καταστραφεί τα νησιά, τα πιο ωραία μέρη της χώρας.

Ας μάθουμε για τη ζωή

* Δεν ξέρω αν ακουμπάει το σημείο της δημιουργίας  η υπεροψία κάποιων καλλιτεχνών. Αλλά απλώς πιστεύω ότι είναι κρίμα να χάνει ο άνθρωπος σαν άνθρωπος. Γιατί να μη συνυπάρξουν η δημιουργία και παράλληλα να προσπαθούμε να γινόμαστε και καλύτεροι  άνθρωποι. Πιστεύω ότι κάνουμε αυτή τη δουλειά ώστε να μάθουμε για τη ζωή και για το ανθρώπινο κομμάτι μας. Βέβαια υπάρχουν τέρατα στην τέχνη, πάρα πολλά. Δεν το καταλαβαίνω. Ίσως η αφοσίωση σ’ αυτήν να μας απομακρύνει τελικά από τη φύση μας. Είναι ένα ερώτημα για το οποίο δεν έχω απάντηση, αναρωτιέμαι…

Πέρα από μας

* Μένει το έργο του καλλιτέχνη τελικά, που είναι η ουσία. Αλλά δεν ξέρουμε ποτέ τι θα υπάρξει πέρα από μας που βλέπουμε αυτό, μπορεί να υπάρξει κάτι πιο μεγάλο, αργότερα, στη διάρκεια του χρόνου, που να έχει περισσότερη σημασία. Δεν γνωρίζουμε.

Ο ρόλος

* Κάθε φορά που κάνω ένα ρόλο, επηρεάζει τη ζωή μου τη συγκεκριμένη εποχή. Όταν είναι θετικός ήρωας, νομίζω με βοηθά, άρα μάλλον κάτι παίρνω, κάτι κλέβω από το χαρακτήρα. Βέβαια πιστεύω ότι όλα τα έχουμε μέσα μας και πυροδοτούνται τη δεδομένη στιγμή. Όλα τα έχουμε. Βασικά νομίζω ότι αυτό συμβαίνει, ότι βγαίνει λίγο περισσότερο εκείνη τη στιγμή αυτό που ψάχνουμε στο ρόλο.

Η εμπιστοσύνη

* Έλλειψη εμπιστοσύνης δεν συνάντησα, ούτε ένιωσα εγώ. Έχω υπάρξει πολύ τυχερή μέχρι τώρα. Βέβαια πάντα υπάρχει αναθεώρηση των πάντων, δηλαδή τίποτα δεν έχω σαν δεδομένο, κι αν μου λένε κάτι, πάντα το αναθεωρώ και πάντα υπάρχει. Αλλά δεν ξέρω αν είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Δεν νομίζω, πιστεύω ότι είχα πολλή εμπιστοσύνη σε όσους μου δώσανε. Έχουν υπάρξει κάποιες κρίσεις, εννοείται. Και όταν γίνονται δύσκολα τα πράγματα και υπάρχουν αντιστάσεις στο να μπω σε κάτι, πολλές φορές το ζω σαν έλλειψη εμπιστοσύνης, ενώ μπορεί να είναι από τη μεριά μου, δεν εμπιστεύομαι τον ίδιο μου τον εαυτό να κάνω κάτι, έτσι προβάλλω την έλλειψη σε κάποιον άλλον. Όμως ήμουν πολύ τυχερή, έχω δουλέψει με πολύ αγαπημένους ανθρώπους που εμπιστεύομαι. Εμπιστεύομαι την τέχνη τους και το τι έχουν να πουν.

Ήρωες και ηρωίδες

* Θα ήθελα να παίξω τον Άμλετ. Δεν το κρύβω. Το λέω αμέσως. Από τους ανδρικούς ρόλους είναι αυτός που με συναρπάζει. Υπάρχουν πολλοί ρόλοι που θα ήθελα να παίξω. Τις ηρωίδες του Ίψεν, με συγκλονίζουν, αλλά πιο πολύ μ’ ενδιαφέρει πραγματικά να συνεργάζομαι με ανθρώπους που με εμπνέουν και ο ρόλος έρχεται πολύ πίσω… Δεν με ενδιαφέρει τόσο ο ρόλος.  Αυτό έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία γιατί  μπορεί να κάνεις κάτι με κάποιον και να μη βγει σωστό ή να μην το πιστέψεις, να μη σ’ αρέσει όπως έγινε…

Έχω αλλάξει πορείες

* Έχω πάντα την εντύπωση ότι είμαι δειλή αλλά όταν βλέπω τι έχω κάνει στη ζωή μου, σκέπτομαι «α, τελικά ήμουν θαρραλέα». Έχω αλλάξει πορείες, κι έχω κάνει πολλά πράγματα. Αλλά όταν ζω στην καθημερινότητά μου, νιώθω ότι είμαι λίγο δειλή, συνεσταλμένη. Θα ήθελα να ήμουν πιο θαρραλέα γενικώς.

Δεν βιάζομαι

* Σαν ηθοποιός, σαν άνθρωπος, σαν γυναίκα… δεν βιάζομαι να μεγαλώσω. Δεν είμαι και τόσο μικρή, οπότε όχι. Ας έρθει σιγά σιγά, δεν ανυπομονώ!

Κοντά στην αδελφή μου

* Θα επιθυμούσα πολύ να μπορούσα να συνδυάσω τη Γαλλία με την Ελλάδα επαγγελματικά. Ή μάλλον και τη ζωή και τα επαγγελματικά. Και να έχω την αδερφή μου τη μικρή, που ζει στην Κίνα, πιο κοντά. Η αδελφή μου έχει μάθει να μιλάει καλά κινεζικά και εργάζεται εκεί. Το όνειρό μου είναι να έρθει πιο κοντά μου.

Να είμαι ελεύθερη

* Ένα ακόμη όνειρο που θα ήθελα να πραγματοποιηθεί είναι να είμαι ελεύθερη. Να ζω ελεύθερη, να μη με περιορίζει τίποτα, ούτε ο άλλος, η γνώμη του, το βλέμμα του, να μη με αλλοιώνει, να παραμείνω ελεύθερη.

«Ορφέας στον Άδη»

* Φέτος είμαι στο Εθνικό Θέατρο, πέρυσι δεν ήμουνα. Δουλέψαμε με την Μπάρμπαρα Βέμπερ, που είναι Ελβετίδα και διευθύνει το Neumarkt Teatre στη Ζυρίχη, ένα πάρα πολύ ωραίο θέατρο. Είναι νέα, 37 χρονών και ανεβάζουμε τον «Ορφέα στον Άδη» του Τένεσι Ουίλιαμς. Ήταν πολύ όμορφη η διαδικασία στις πρόβες. Η δουλειά της, η οπτική της είναι αλλιώτικη, έχει διαφορετική σκηνοθετική προσέγγιση. Και μετά θα είμαι στα «Κόκκινα Φανάρια», που σκηνοθετεί ο Κωνσταντίνος Ρήγος  και αργότερα σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου στους «Θεατές» του Μάριου Ποντίκα.

Η Μπιούλα

* Στον «Ορφέα στον Άδη», που παίζεται αυτή τη στιγμή στο Εθνικό Θέατρο,  κρατάω το ρόλο μιας κουτσομπόλας. Μπιούλα λέγεται ο χαρακτήρας που ερμηνεύω και εκπροσωπεί τη συντηρητική κοινωνία της Αμερικής. Μαζί με την Ντόλι, που την κάνει η Θέμις Μπαζάκα, είναι δύο γυναίκες κουτσομπόλες, που ζούνε μέσα απ’ τις ζωές των άλλων. Είμαστε ντουέτο και εκπροσωπούμε αυτό το συντηρητισμό, την τελματωμένη κοινωνία της Αμερικής που είναι ρατσιστές, σε όλα τα επίπεδα όμως ρατσιστές… Είναι τυπικός χαρακτήρας του Νότου της Αμερικής…

Δεν είμαι της ρουτίνας

* Δεν ξέρω ποτέ πώς να ξεκινήσω τη μέρα μου, είναι μία αγωνία αυτή πάντα. Δεν είμαι άνθρωπος της ρουτίνας. Προσπαθώ, αλλά δεν είμαι, κι έτσι κάθε μέρα αυτοσχεδιάζω. Μόλις ανοίγω τα μάτια μου αρχίζω να αυτοσχεδιάζω για το τι θα κάνω. Πολλές φορές είμαι υποχρεωμένη να κάνω κάτι συγκεκριμένο κι έτσι αναγκάζομαι να βάλω μια σειρά στα πράγματα, αλλά δεν έχω καθημερινότητα συγκεκριμένη.

Η αδικία και η βία

* Η αδικία με φέρνει εκτός εαυτού, η βία. Με στενοχωρεί πολύ η απελπισία των ανθρώπων και το ότι δεν κάνουμε τίποτα. Γύρω μας υπάρχουν τόσοι άνθρωποι απελπισμένοι, εκεί στο Εθνικό Θέατρο απ’ έξω… Με θυμώνει πολύ που δεν συμβαίνει κάτι. Βλέπουμε μία κατάντια και μία φθορά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και αυτό με κάνει να αγανακτώ. Δεν βλέπω να διορθώνεται τίποτα, δεν βλέπω να ασχολούμαστε με αυτό. Ατομικότητα. Και η έλλειψη σεβασμού στη φύση, αυτό επίσης με εξοργίζει. Από το να καίμε τα δάση για να χτίσουμε, μέχρι το να πετάει ο οποιοσδήποτε το σκουπίδι απ’ το παράθυρο, δεν υπάρχει αξιοπρέπεια τη στιγμή που συμβαίνουν αυτά τα πράγματα. Η έλλειψη σεβασμού είναι και προς τον εαυτό μας και προς τον άλλον.

Το γέλιο

* Με κάνει να γελάω η αγαπημένη μου φίλη. Όταν βλέπω τους αγαπημένους μου ανθρώπους να είναι καλά, χαίρομαι. Να γελάσω αυθόρμητα μπορεί από την πρόσκαιρη αδεξιότητα ή αδυναμία κάποιου, όπως κάποιος που μπορεί να πέσει αστεία στο δρόμο, μπορεί να είναι η ατυχία του άλλου, που να με κάνει να γελάσω, να ξεκαρδιστώ. Με τις φίλες μου γελάω πολύ…

Το αγαπημένο μου βιβλίο

* Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι γαλλικό. «Belle du Seigneur» λέγεται, είναι του Albert Cohen. Πρόκειται για το απόλυτο αριστούργημα.

Μια «Μπαλάντα»

* Διάβασα πρόσφατα την «Μπαλάντα του Μελαγχολικού Καφέ» («The Ballad of the Sad Café») της Carson McCullers, η οποία ήταν φίλη του Τένεσι Ουίλιαμς. Έχει μια ατμόσφαιρα ιδιαίτερη, μοναξιάς και απομόνωσης. Μιλάει για την αγάπη και την απογοήτευση από αυτήν. Μου άρεσε πολύ αυτή η συγγραφέας. 

Μαρσέλ Προυστ

* Επειδή μικρή ήμουν αναγκασμένη να διαβάζω Μαρσέλ Προυστ και δεν μου άρεσε, δεν τα κατάφερα. Μπαίνω σ’ αυτή τη διαδικασία τώρα, μεγάλη πια, να διαβάσω το «Αναζητώντας το Χαμένο Χρόνο» και μ’ αρέσει πάρα πολύ τελικά. Αυτό που δεν ήθελα τότε, που ήμουν σχεδόν αλλεργική, τώρα το εκτιμώ. Δεν ήταν η ώρα, φαίνεται. Είναι και τεράστιο έργο γιατί είναι πρότζεκτ, είναι εφτά τόμοι…

Συγγραφείς

* Από συγγραφείς μου αρέσουν πολύ οι Γάλλοι. Μου αρέσει ο Guy de Maupassant, ο Stendhal, ο Flaubert. Επίσης ο Elliot, ο Baudelaire, ο Καρυωτάκης, ο Καβάφης και πολλοί ακόμα.  Ο Ντοστογιέφσκι εννοείται… Την «Άννα Καρένινα» του Τολστόι έκλαιγα όταν τη διάβαζα.

Τι τραγουδώ

* Ένα τραγούδι της Marianne Faithfull σιγοτραγουδώ συχνά. Λέγεται «Who will take my dreams away?». Είναι το αγαπημένο μου.

Να διδαχτούμε ως λαός

* Θα ήθελα να μπορούσαμε να διδαχτούμε ως λαός τώρα με την κρίση. Όταν βλέπω ότι υπάρχει λιγότερος καταναλωτισμός, από τη μία δεν χαίρομαι γιατί ο κόσμος υποφέρει αλλά νομίζω ότι είναι σημαντικό να κάνουμε λίγο πίσω, δηλαδή να σκεφτούμε τι χρειαζόμαστε πια και γιατί αγοράζουμε κάτι κι αν το χρειαζόμαστε πραγματικά. Να κάνουμε οικονομία σε γενικότερη βάση. Αλλά νιώθω ότι χτυπάνε τους ανθρώπους που δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα, αυτό φοβάμαι. Όταν πρέπει να επιβιώσεις, μπορεί να αναγεννηθούν πολύ πρωτόγονα ένστικτα. Τη φοβάμαι ταυτόχρονα αυτή την κρίση. Έχει τα θετικά και τα αρνητικά της. Είμαι πολύ διχασμένη.

Μια τάση ρομαντική και δημιουργική

* Βλέπω όμως ότι ανοίγουν πιο ωραία μέρη, πιο συνειδητοποιημένα. Υπάρχει και μια νεολαία που μοιάζει να γίνεται πιο δημιουργική. Πήγα στα νησιά το καλοκαίρι και συνάντησα κάποιους νέους που έφυγαν από την Αθήνα και άνοιξαν ένα καλόγουστο ξενοδοχείο και έφτιαχναν οι ίδιοι τα πρωινά τους, το ψωμί τους, τα γλυκά τους, τις μαρμελάδες τους… Αυτό δεν νομίζω ότι υπήρχε πολύ πριν. Υπάρχει μια τάση που τη βρίσκω και ρομαντική και ταυτόχρονα ωραία.

Ευθύνη και συνειδητοποίηση

* Έχουμε συγκλονιστικά μέρη που μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε πολύ πιο όμορφα από το να ανοίγουμε μια καφετέρια για μια σεζόν για να βγάλουμε γρήγορο κέρδος. Αυτό πρέπει να φύγει από τη μέση. Να προσπαθούμε να βγάλουμε εύκολο κέρδος, χωρίς να κάνουμε γενικότερα καλό στη χώρα μας. Δεν μπορεί να κάνουμε κάτι μόνο για να βγάλουμε δέκα δραχμές ή εκατό ή χίλιες δραχμές. Πρέπει να σκεφτόμαστε το γενικότερο καλό. Να μπορεί να πάρει από αυτό η χώρα μας, να κερδίσει. Ελπίζω η κρίση να μας μάθει κάτι προς αυτή την κατεύθυνση. Να  γίνουμε λίγο πιο σοβαροί, πιο γνωστικοί, πιο σοφοί.  Ήμασταν σε μιαν ορμή, να καταναλώσουμε, να πάρουμε ό, τι μπορούμε κι αυτό μας κρατούσε στάσιμους. Πρέπει να έρθουμε αντιμέτωποι με τις ανάγκες μας, να δούμε πιο σφαιρικά, να σκεφτούμε, γιατί το κάνουμε, το χρειαζόμαστε, τι έχει συμβεί μέχρι τώρα, πώς καταλήξαμε εδώ; Στη χώρα μας όλοι έχουμε ευθύνη καταρχάς, δεν υπάρχει ένας κακός μόνο, κάποιος που μας κάνει κακό. Έχουμε φτάσει κι εμείς τη χώρα κάπου, έχουμε ευθύνη. Συνειδητοποίηση είναι το πιο σημαντικό, ελπίζω να μας βοηθήσει η κρίση σ’ αυτό.

Γάτες στη Νορβηγία

* Έχω μεγαλώσει με σκύλους. Είχα κι ένα γατάκι όταν ήμουν μικρή, αλλά επειδή άλλαξα χώρα, έπρεπε να το αφήσω. Και στη Νορβηγία είχα γάτες πάλι τις οποίες έπρεπε να εγκαταλείψω και ήταν πολύ δύσκολο. Ήταν πανέμορφες. Στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Τις άφησα στον τότε φίλο μου. Τώρα θέλω να αλλάξω σπίτι κι ένας απ’ τους λόγους είναι επειδή δεν μπορώ να έχω κατοικίδια σ’ αυτό το σπίτι, το έχουμε συνεννοηθεί από την πρώτη στιγμή κι έτσι δεν μπορώ, αλλά λατρεύω τα ζώα. Έχω μεγάλη αδυναμία.

* Το www.catisart.gr ευχαριστεί τον Γιάννη Πρίφτη για τη φωτογράφηση.

* Η φωτογράφηση έγινε στους χώρους του Εθνικού Θεάτρου.

 

 

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -