Του Χάρη Δρίτσα
Στην Αίγυπτο ξυπνήσανε Θεοί και Δαίμονες αρχαίοι…
Δραπέτες από τις κόγχες της Μεγάλης Πυραμίδας.
Αιώνες κρυμμένοι στην άμμο της ερήμου…
Στους δρόμους παιδιά του ΄Ηλιου Ρα, γεμάτα φως,
περιγελούν τον ΄Ανουβι… και χαμογελούν στον Ιμχοτέπ.
Αύριο τίποτα δεν θα είναι όπως χθες…
Μήτε για τους ταξιδευτές, μήτε για τους κύκλωπες…
Και η δική μου Αλεξάνδρεια;
Εάλω η Αλεξάνδρεια… μα την κουβαλώ μεσ΄ την ψυχή μου…
Και έτσι θα πορεύομαι μέχρις να τη δω ξανά από ψηλά…
΄Οταν η Μάατ θα συναντά τους ιεροφάντες του Μοντού
πίσω από το σιδηρούν παραπέτασμα…
(Άνουβις (Anubis) – Θεός θανάτου – τσακάλι της μουμιοποίησης.
Ιμχοτέπ (Imhotep) – Θεός. “Εκείνος που έρχεται εν ειρήνη”
Μά’ατ (Ma’at) – Θεά της τάξης και της αλήθειας.
Μοντού (Montu) – Θεός του πολέμου.
